De wekelijkse tussenstand.
Week 3 van mijn Low Car Diet (die gisteren afliep) was de week van de gewenning. Waren het in week 1 en 2 vooral de verbazing en de aanpassing, nu lijkt het autoloze leven al heel normaal. En dat bedoel ik positief: geen idee waar iemand in het woon-werkverkeer eigenlijk een auto voor nodig kan hebben.
Geen verrassingen in mijn "prestaties", die blijven stabiel rond de 80% CO2-besparing hangen. Dit ondanks dat het aantal gereisde kilometers deze week een stuk lager was dan de week ervoor (1712 in plaats van 1955).
Bijkomend geluk zijn de verkeersmeldingen die Google Now me gewoon blijft sturen. Altijd lekker om, juist op het moment dat je de trein in stapt, te lezen dat de weg naar het zuiden helemaal vol staat - met een uur extra autoreistijd tot gevolg.
Waar ik me trouwens aan kan blijven vergapen, zijn de constante verplaatsingen in en rond het station.
Slenterend over het perron, ferm doorstappend richting uitgang, op de laatste adem rennend naar de vertrekkende trein: het station is een plek van voortdurende beweging. Maar de ene beweging is de andere niet - en het ene moment is het andere niet.
Van links naar rechts gaan ze, de willoze ochtendmassa's...
...en aan het einde van de dag, nu iets minder willoos, weer van rechts naar links.
Van beneden naar boven gaan ze...
...en een enkeling ook weer naar beneden.
Stationsbewegingen gaan, kortom, alle kanten op. Tenslotte, als eerbetoon aan het Walhalla der verplaatsingen, nog een blik op wat er zoal op je af komt bij de check-out...
...en wat de schoenenzaak hier nog kan leren over de laatste trends.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten