vrijdag 3 oktober 2014

25: Het eerstewereldprobleem van de klaptafeltjes

(tijdens het "low car diet" proberen 1000 Nederlanders tussen 10 september en 10 oktober 2014 zo min mogelijk autokilometers te maken. Op dit weblog een persoonlijk verslag van die wedstrijd)

Het ligt - zoals met alles in het leven - natuurlijk helemaal aan je referentiekader. Als je dit gewend bent...



...dan valt dit misschien wel reuze mee.



En als dit je beeld van de nationale spoorwegen is...



...dan is ook deze drukte nogal relatief.


(foto (c) Mark Vos)

Dus bij voorbaat al excuus voor mijn gezeur over een eerstewereldprobleem. Wat zeg ik, een eersteklasseprobleem. Maar toch... toch is het maar lastig te begrijpen waarom bepaalde treinstellen er uit zien zoals ze er uit zien. Als iemand ooit bepaald heeft dat een uitklaptafeltje handig is (lof voor deze man of vrouw!), waarom heeft dan niet elke stoel een uitklaptafeltje? En sterker nog, waarom hebben veel stoelen alleen zo'n halfrond zijtafeltje waar je je laptop niet eens op kwijt kunt en je knieën slechts één uitweg vinden: de prullenbak.

En áls er een uitklaptafeltje is, waarom dan niet ook even nadenken over de ideale hoogte?



En om het - sorry, sorry - nog wat ingewikkelder te maken: een ideale hoogte betekent een variabele hoogte. Want zoals op dit plaatje te zien is: veel eenpersoonsplekken lijken ontworpen voor eenbenigen. Rechterbenigen om precies te zijn. Wie toch met twee benen op die plek wenst te gaan zitten rest weinig anders dan zijn linkerbeen klem zetten tussen zijkant en klaptafel.



De oorzaak zit in een volstrekt ergonomieloze richel aan de linkerkant van de bodem. Natuurlijk is het, óók in de eerste klasse, woekeren met de ruimte. Maar beste treindesigner, dit moet toch slimmer kunnen?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten