30 & Slot: checkin' out!

UPDATE onder dit bericht: we hebben gewonnen!

Nooit gedacht dat ik ongeschonden en 100% autoloos de eindstreep zou halen, maar vandaag kunnen we constateren dat het is gelukt. En het was nog mooi ook.

Als slotakkoord: een maand Low Car Diet in anderhalve minuut.

Dank voor het meelezen, tot een volgend project! 

We checken uit.

UPDATE:
Het TMG-team blijkt alles bij elkaar het beste low car diet te hebben neergezet. Het staat zelfs in de krant: Telegraaf

Hier de overwinningsfoto:

(Foto (c) Fotogreef)

Tenslotte nog het filmpje van Maria Kolossa uit aflevering 27:

(even doorscrollen naar 2'17")

Wat er geschreven werd: 
Zakenreis
Vastgoedmarkt
Villamedia
Apeldoorn Direct
Leaseauto Blog
Urgenda
Duurzaam bedrijfsleven
Duurzaam geproduceerd
Verkeerskunde
Reiskostenblog
NS

29: Dat waren 7496 geslaagde OV-kilometers

(tijdens het "low car diet" proberen 1000 Nederlanders tussen 10 september en 10 oktober 2014 zo min mogelijk autokilometers te maken. Op dit weblog een persoonlijk verslag van die wedstrijd)

Hoewel morgen pas de laatste dag van het low car diet is - en daarmee de laatste aflevering van dit weblog - kunnen we nu het rekensommetje wel vast maken. De laatste week (die eigenlijk 8 werkdagen omvatte) waren nog eens goed voor 2451 OV-kilometers. Dat brengt het totaal op:

week 1: 1338
week 2: 1995
week 3: 1712
week 4: 2451 +

            7496km (inderdaad, zo'n beetje het aantal vliegkilometers tussen Amsterdam en Beijing, zo kom je nog eens nergens)

Dat alles was goed voor 80% minder CO2-uitstoot.

Geen idee of dat veel of weinig is, dat zullen we morgen wel horen bij de slotmanifestatie van het Low Car Diet.

Morgen dus de slotaflevering van dit weblog. Tot dat moment nog even een laatste blik op mijn collega's bij de bushalte op de Markt in Valkenswaard.

28: Let op: goed geïnformeerde zinnen!

(tijdens het "low car diet" proberen 1000 Nederlanders tussen 10 september en 10 oktober 2014 zo min mogelijk autokilometers te maken. Op dit weblog een persoonlijk verslag van die wedstrijd)

Eindhoven, woensdagmorgen.

6:48 naar Amsterdam: rijdt niet 7:02 naar Amsterdam: rijdt niet 7:18 naar Amsterdam: te vol 7:32 naar Amsterdam: 15 minuten vertraging
7:50, ruim een uur na mijn aankomst op het station: de trein rijdt. Och, als het gemor van de eersteklas reizigers die in het gangpad moeten staan nou eens om te zetten was in energie, dan had deze trein geen bovenleiding meer nodig gehad.

Was woensdag niet die dag waarop er op de A2 altijd zo weinig verkeer was? Vast niet, maak ik mezelf wijs. Zeker weten, antwoordt mijn hoofd.

Maar goed, waar ik het eigenlijk over had willen hebben, is de manier waarop de communicatie in en rond de bussen ergens tussen oud en nieuw is blijven hangen. Ultramoderne borden in de bus, waarop niet alleen alle omleidingen en volgende haltes staan aangegeven, maar ook actuele informatie te vinden is over aansluitende bussen en zelfs de vertrektijden van de treinen staan vermeld. Ja, ook vandaag, als ze niet blijken te rijden.

Grote led-borden op het station met daarop alle vertrekkende bussen, compleet met bestemmingen en het nummer van de "gate" waar deze vertrekt. Schiphol is er niks bij. En zelfs de kleinste bushalte heeft een scherm waarop in minuten staat aangegeven hoe lang het nog duurt voor de volgende bus er is. Die dan ook steevast exact op dat aangegeven moment voorrijdt. Logistiek hoogstandje van busondernemer Hermes.

Maar de knulligheid die afstraalt van zo'n bordje waarop de condens van de nacht net iets te veel vat kreeg, doet dat allemaal weer teniet. "Goed geïnformeerd op reis", lezen we nog net. En "LET OP". Maar voor de rest? Wat vage contouren van een regiokaart en grijze strepen die waarschijnlijk goed informerende zinnen zijn geweest.

27: Het moment van de waarheid

(tijdens het "low car diet" proberen 1000 Nederlanders tussen 10 september en 10 oktober 2014 zo min mogelijk autokilometers te maken. Op dit weblog een persoonlijk verslag van die wedstrijd)

We zitten in de laatste week "low car diet". Tijd dus om de balans op te maken. En als ik dat nog niet zelf zou willen doen, dan dwingt mijn omgeving me er wel toe. De hoeveelheid vragen en opmerkingen die ik de afgelopen weken heb gekregen over deze monsteropdracht, zijn niet meer op een hand te tellen. Samengevat: "je zult wel blij zijn dat het binnenkort is afgelopen met die ellende..."

Nou, nee, eigenlijk niet. Heel eerlijk: wat begon (zie de eerste 10 afleveringen van dit weblog) met de nodige scepsis is halfweg omgeslagen in reisplezier en - nog wat wezenlijker - een overtuiging dat het eigenlijk zonde is dat het nu ophoudt. Het OV-leventje bevalt me wel: de reisrust, de gewonnen werktijd en de constatering dat het openbaar vervoer je letterlijk in alle uithoeken van het land brengt (wat dat betreft: leve de OV-fiets!) winnen het uiteindelijk van de schijnvrijheid van de auto.

Natuurlijk zullen er zonder auto problemen zijn. Hoe ga ik die kast of dat bankstel vervoeren, hoe gaan we met al onze spullen lekker op vakantie in een uithoek van Frankrijk, hoe... ja, er zijn nog wel wat situaties te bedenken waarbij het heel erg handig is om een auto voor de deur te hebben staan. Maar met een beetje flexibel denken zijn er vast ook weer allemaal oplossingen voor te verzinnen.

En als je daar dan ook nog de voordelen voor moeder aarde bij optelt (hoe klein die bijdrage van één persoon in dat verband ook is, iedere verloren autokilometer is er weer een), dan voelt het wel vreemd om volgende week weer achter het stuur van mijn Renault Megane te kruipen.

Toch ligt een verlenging van het low car diet niet voor de hand, liet ik Maria Kolossa vanmiddag weten, toen ze me interviewde over mijn reiservaringen. Meest belangrijk: een treinabonnement past simpelweg niet binnen ons huishoudbudget.

Maar is mijn werkgever is er dan niet om het woon-werkverkeer te vergoeden? Ja en nee. Want mijn bedrijf heeft voor mij al een leaseauto geregeld en is, begrijpelijk, niet van plan daarnaast ook nog eens een treinkaart te vergoeden. En dat leasecontract, tja, dat loopt nog twee jaar. En regels zijn regels, lastig.

Er staan, kortom, tussen droom en daad nog wat regels in de weg. En praktische bezwaren.

26: Een uitzondering zonder regel

(tijdens het "low car diet" proberen 1000 Nederlanders tussen 10 september en 10 oktober 2014 zo min mogelijk autokilometers te maken. Op dit weblog een persoonlijk verslag van die wedstrijd)


Het vullen van een drankautomaat op een perron is geen sinecure. Geen werkje voor 1 persoon dus. Nee, daar heb je minimaal drie mensen voor nodig. Ik vraag me wel af hoe ze de taakverdeling geregeld hebben.

  

Nieuwe routes, nieuwe verbaasmomenten. 

Wat te denken van dit "reisadvies" op station Breda? Hoe persoonlijk zelfs print kan worden... Buitengewoon wonderlijk hoe een ogenschijnlijk weken geleden geplaatste poster het perron al weet dat mijn trein van 16:51 vandaag is verplaatst van spoor 6 naar spoor 2. Knap.

De verbouwingen op station Breda zorgen verder vooral voor veel klimwerk. Mijn verplaatste trein betekent 45 treden klimmen en evenzoveel weer afdalen. Dezelfde treden die ik even daarvoor in omgekeerde volgorde was op- en afgegaan. Een onderdoorgang is er even niet en een lift lijkt ook niet voor handen. Ik vraag me af of passagiers die minder goed ter been zijn dan ik hier echt blij van worden. Laat staan dat ze op tijd bij de trein zijn.

Maar het echte hoogtepunt van de dag vinden we op het perron bij spoor 2. 

Tot vandaag dacht ik altijd dat er eerst een regel moest zijn voordat iemand een uitzondering zou kunnen bedenken. Niet in Breda. Een met witte lijnen ingekaderd vak bewijst dat er ook uitzonderingen zonder regel kunnen zijn.

Passagiers gaan er allemaal op hun eigen manier mee om. Deze twee mannen houden van living on the edge. Half in de zone, maar goed gepositioneerd om er snel weer uit weg te springen. Je weet tenslotte maar nooit.

 De dames zijn minder voorzichtig.

En dan is het hek van de dam.

De neiging om deze medereizigers naar hun kenteken te vragen, kan ik nog net onderdrukken. Ik ken de regels - uitzonderingen daargelaten.

25: Het eerstewereldprobleem van de klaptafeltjes

(tijdens het "low car diet" proberen 1000 Nederlanders tussen 10 september en 10 oktober 2014 zo min mogelijk autokilometers te maken. Op dit weblog een persoonlijk verslag van die wedstrijd)

Het ligt - zoals met alles in het leven - natuurlijk helemaal aan je referentiekader. Als je dit gewend bent...

...dan valt dit misschien wel reuze mee.

En als dit je beeld van de nationale spoorwegen is...

...dan is ook deze drukte nogal relatief.

(foto (c) Mark Vos)

Dus bij voorbaat al excuus voor mijn gezeur over een eerstewereldprobleem. Wat zeg ik, een eersteklasseprobleem. Maar toch... toch is het maar lastig te begrijpen waarom bepaalde treinstellen er uit zien zoals ze er uit zien. Als iemand ooit bepaald heeft dat een uitklaptafeltje handig is (lof voor deze man of vrouw!), waarom heeft dan niet elke stoel een uitklaptafeltje? En sterker nog, waarom hebben veel stoelen alleen zo'n halfrond zijtafeltje waar je je laptop niet eens op kwijt kunt en je knieën slechts één uitweg vinden: de prullenbak.

En áls er een uitklaptafeltje is, waarom dan niet ook even nadenken over de ideale hoogte?

En om het - sorry, sorry - nog wat ingewikkelder te maken: een ideale hoogte betekent een variabele hoogte. Want zoals op dit plaatje te zien is: veel eenpersoonsplekken lijken ontworpen voor eenbenigen. Rechterbenigen om precies te zijn. Wie toch met twee benen op die plek wenst te gaan zitten rest weinig anders dan zijn linkerbeen klem zetten tussen zijkant en klaptafel.

De oorzaak zit in een volstrekt ergonomieloze richel aan de linkerkant van de bodem. Natuurlijk is het, óók in de eerste klasse, woekeren met de ruimte. Maar beste treindesigner, dit moet toch slimmer kunnen?

24: Sssssjt!

(tijdens het "low car diet" proberen 1000 Nederlanders tussen 10 september en 10 oktober 2014 zo min mogelijk autokilometers te maken. Op dit weblog een persoonlijk verslag van die wedstrijd)

Sssssjt!

Raar fenomeen, die stiltecoupé. Vandaag kwam ik erachter dat ik al wekenlang, zonder het te weten, heb plaatsgenomen in een deel van de trein waar niet gesproken mag worden. Tot drama's heeft dat niet geleid, want ik ben sowieso niet zo'n spraakzaam type, maar dat terzijde.

Belangrijkste stiltesignaal is het neuspeuter-pictogram voor in de coupé, waarover we het eerder op dit weblog hadden. Dat icoontje, zo legde een conducteur mij vandaag uit, heeft niets met overtollig neusvocht te maken, maar zou de passagiers moeten manen tot zwijgzaamheid.

Goed, zonder het te weten heb ik dus waarschijnlijk al een keer of 10 in zo'n stil treinstel gezeten. Geen idee of mijn medepassagiers het wel door hadden, maar ik ben er inmiddels wel achter dat sommigen een overtreding van deze eenzijdig opgelegde afspraak nogal ernstig opvatten. Sterker nog, de gemoederen in de stiltecoupé kunnen er hoog door oplopen. En dat kan natuurlijk al helemaal niet de bedoeling zijn.

Hoe ik dan weet dat het niet altijd goed gaat met de omgangsvormen in de stiltecoupé? Dat weet ik dankzij de facebook-pagina De Vrolijke Treinreiziger, opgezet voor "als je leuke, bizarre of ergerniswekkende ervaringen hebt met reizen per trein, dan kun je die hier kwijt".

Veel van die leuke, bizarre of ergerniswekkende ervaringen blijken over de stiltecoupé te gaan. En eerlijk gezegd voert ergernis de boventoon. Neem deze bijdrage van vorige week, direct goed voor 34 emotionele reacties:

Jona vermoedt dat "De NS hebben gehoopt dat mensen beschaafd zouden zijn, zoals met de niet-rookcoupés ook het geval was geweest. Dat beschavingsoffensief is mislukt omdat niet iedereen het belang van stilte begrijpt." Anderen vragen om duidelijkere aanwijzingen, iets dat ik kan beamen.

Cerien heeft ook al slechte ervaringen. "De laatste keer zat een man omstandig en luid te bellen. Toen ik hem wees op de stiltecoupétekst sprak hij de woorden 'he lul (!!!) ik zit te bellen ja!'...." 

Iemand anders oppert om er maar meteen werkcoupés van te maken dan. Maar ook dat kan niet direct op instemming rekenen. "Geen werkcoupé alsjeblieft. Dan krijg je eerste klas taferelen waar groepjes collega's in de trein gaan vergaderen. Stil is stil."

Eerste klas taferelen... Heel eerlijk, als tijdelijk eersteklas reiziger vermoed ik dat de problemen rondom de stiltecoupé inderdaad vooral in de tweede klasse zichtbaar zijn. Daar immers zullen passagiers eerder op zoek gaan naar een stoel dan naar stilte. Waar mensen vooral de basics van hun reis willen veiligstellen, is het lastig om iemand aan te spreken op het niet nakomen van de franje. 

Jona tenslotte: "Voor het overige ben ik van mening dat de beste oplossing voor het probleem de installatie is van schietstoelen met geluidsensoren. Wie teveel kabaal maakt, wordt de trein uitgecatapulteerd."

Maar los daarvan: een duidelijker bordje zal vast ook nog wel helpen ja.